ในยุคที่เราสามารถพูดคุยกันด้วยวิธีการหลากหลาย แต่เราก็ยังชอบการโทรมากที่สุดนะ
มันไม่ใช่ว่าเราพยายามจะทำตัวอินดี้สวนกระแส เราก็ยังมีทุกแอพพลิเคชั่นที่มันใช้สื่อสารได้ในมือถือแบบครบถ้วนเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ แต่เราก็แค่ชอบการโต้ตอบของการโทรมากกว่าก็เท่านั้น
อย่างบางครั้งเราก็แค่อยากจะโทรสั้นๆ ให้มันได้คำตอบเดี๋ยวนั้น ไม่ได้อยากพิมพ์อะไรทิ้งไว้แล้วต้องนั่งรอคำตอบเป็นชั่วโมงๆ บางทีโชคไม่ดี มันตอบกลับมา เราดันอ่านไม่รู้เรื่อง ไอ้จะพิมพ์ไปถามใหม่ กว่ามันจะตอบอีกทีก็ล่อไปอีกชั่วโมง เออ ชาตินี้คุยกันไม่จบสักที เพราะงั้นเราก็เลยชอบโทรให้มันจบๆไปซะมากกว่า
แต่อีกอย่างก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าคนเดี๋ยวนี้เค้ารู้กันหรือเปล่า ว่าโทรศัพท์มันยังโทรได้อยู่นะ แบบอะไรที่เป็นธุระจำเป็นเร่งด่วนก็ใช้โทรก็ได้นา ไม่ใช่ไลน์มาโว้ยยย
แล้วมันก็เป็นเราทุกทีที่ถูกด่าว่าทำไมไม่ตอบงานในไลน์ เออก็ฟังดูขัดๆดีนะประโยคนี้ เหมือนกินข้าวใช้ช้อนส้อมอยู่ดีๆ แต่ถูกถามว่าทำไมไม่ใช้มีดเล่า ปัดโถ่ แหะๆ หัวเราะแห้งกันเลยทีเดียว ก็กินข้าวมันก็ต้องใช้ช้อนส้อมสิวะะะ
ส่วนอีกประเภทก็มักจะเป็นไอ้แก๊งเพื่อนๆ พวกนี้เวลานัดกันไปกินข้าวทีไร พอใกล้ๆจะถึงก็แทนที่มันจะโทรมา เห้ย อยู่ไหนวะ ถึงแล้ว เจอไหน มั๊นนก็ชอบคอลไลน์มาทุกที ไอ้ไลน์เจ้ากรรมของเรานี่ก็ดันปิดเสียงไว้ คอลมากี่ทีก็ไม่ค่อยจะรู้เนื้อรู้ตัว บางวันดวงดีหน่อย เออ รับทันเว้ยรอบนี้ ก็กะจะคุยให้รู้เรื่อง เอออ เจอตรงลาน... แควกๆๆๆ ครืดๆๆ เห้ย ลานอะไรนะ พรึบ! สัญญาณขาด!! บางทีถามมันว่าได้ยินไหม มันก็เงียบ ก็นึกว่าไม่ได้ยิน แต่ผ่านไป 5 วิ มันตะโกนกลับมา ได้ยินโว้ยยย ฮ่าๆๆ บันเทิงใจดี
จริงๆเราเองก็พอเข้าใจ เมื่อก่อนก็เป็นคนประหยัดอดออมอยู่ โทรแปปเดี๋ยวมันไม่คุ้มแหละ ก็ทนรำคาญสัญญาณขาดๆ นัดสวนลุม ไปโผล่สวนรถไฟ พิมพ์ถามงานไว้ตอนเช้า พี่ๆ อยากได้รูปแบคกราวเป็นโทนไหนครับ กว่าจะได้คำตอบก็ตอนเย็น อ่อ โทนเย็นครับ อ่าว ทำโทนร้อนไปแล้วว่ะ เหลือบไปเห็นโฆษณาซิมเพนกวินอันสีเหลืองๆ บอกโทรวิละสตางค์ พอกันทีชีวิตอับเฉา ซื้อมาใส่โทรศัพท์เครื่องเก่า โทรคุยกันให้มันจบๆทั้งงานทั้งนัด พกมันสองเครื่องให้รู้เรื่องกันไปเว้ย
พวกเรานี่มันอยู่ในยุคที่ต้องติดต่อสื่อสารกันจริงๆ แฮะ
แต่พวกเราก็เก่งกันมาก เพราะเราสามารถนั่งอยู่บนบีเอส(ซึ่งจริงๆน่าจะยืนนาบจักแร้ใครสักคนอยู่มากกว่า) ฟังเพลง แล้วก็อ่านกระทู้นี้ไปด้วย สลับกับเล่นเกม กดออกมาโอนเงินค่ารองเท้าที่สั่งไว้เมื่อเย็น แล้วกดเข้าไปตอบกลับคอมเม้นของเพื่อนที่เด้งขึ้นมาพอดี นี่เป็นยุคที่คนเราสามารถทำสิ่งต่างๆได้หลายอย่างพร้อมกันแบบมากๆ และเราก็สามารถพูดคุย ติดต่อหรือส่องเรื่องราวของใครหลายๆคนได้พร้อมกันด้วย จนบางทีในช่วงเวลาหนึ่งเราก็ไม่เคยโฟกัสกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือใครคนใดคนหนึ่งแค่คนเดียวเลย
แอบคิดถึงสมัยก่อน สมัยที่เราเคยใช้เวลาอยู่กับคนคนเดียวในโทรศัพท์เป็นชั่วโมงๆ ใช้เวลาอยู่กับสิ่งสิ่งเดียว และกับคนคนเดียว
เราว่าเราคงเป็นคนแปลกๆนิดหน่อย ถ้าเทียบกับคนในยุคนี้ ในยุคที่ทุกคนอยากใช้เงินไปกับการซื้อสติ๊กเกอร์น่ารักๆไว้ส่งให้กับคนมากมาย ในขณะที่เราอยากเติมเงินโทรศัพท์ไว้ได้ยินเสียงใครสักคนมากกว่า
จะยังมีใครที่เป็นแบบเราอีกไหมนะ เราสงสัย
เรายังเป็นคนเดียวในโลกหรือเปล่า ที่ชอบโทรมากกว่าแชท
มันไม่ใช่ว่าเราพยายามจะทำตัวอินดี้สวนกระแส เราก็ยังมีทุกแอพพลิเคชั่นที่มันใช้สื่อสารได้ในมือถือแบบครบถ้วนเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ แต่เราก็แค่ชอบการโต้ตอบของการโทรมากกว่าก็เท่านั้น
อย่างบางครั้งเราก็แค่อยากจะโทรสั้นๆ ให้มันได้คำตอบเดี๋ยวนั้น ไม่ได้อยากพิมพ์อะไรทิ้งไว้แล้วต้องนั่งรอคำตอบเป็นชั่วโมงๆ บางทีโชคไม่ดี มันตอบกลับมา เราดันอ่านไม่รู้เรื่อง ไอ้จะพิมพ์ไปถามใหม่ กว่ามันจะตอบอีกทีก็ล่อไปอีกชั่วโมง เออ ชาตินี้คุยกันไม่จบสักที เพราะงั้นเราก็เลยชอบโทรให้มันจบๆไปซะมากกว่า
แต่อีกอย่างก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าคนเดี๋ยวนี้เค้ารู้กันหรือเปล่า ว่าโทรศัพท์มันยังโทรได้อยู่นะ แบบอะไรที่เป็นธุระจำเป็นเร่งด่วนก็ใช้โทรก็ได้นา ไม่ใช่ไลน์มาโว้ยยย
แล้วมันก็เป็นเราทุกทีที่ถูกด่าว่าทำไมไม่ตอบงานในไลน์ เออก็ฟังดูขัดๆดีนะประโยคนี้ เหมือนกินข้าวใช้ช้อนส้อมอยู่ดีๆ แต่ถูกถามว่าทำไมไม่ใช้มีดเล่า ปัดโถ่ แหะๆ หัวเราะแห้งกันเลยทีเดียว ก็กินข้าวมันก็ต้องใช้ช้อนส้อมสิวะะะ
ส่วนอีกประเภทก็มักจะเป็นไอ้แก๊งเพื่อนๆ พวกนี้เวลานัดกันไปกินข้าวทีไร พอใกล้ๆจะถึงก็แทนที่มันจะโทรมา เห้ย อยู่ไหนวะ ถึงแล้ว เจอไหน มั๊นนก็ชอบคอลไลน์มาทุกที ไอ้ไลน์เจ้ากรรมของเรานี่ก็ดันปิดเสียงไว้ คอลมากี่ทีก็ไม่ค่อยจะรู้เนื้อรู้ตัว บางวันดวงดีหน่อย เออ รับทันเว้ยรอบนี้ ก็กะจะคุยให้รู้เรื่อง เอออ เจอตรงลาน... แควกๆๆๆ ครืดๆๆ เห้ย ลานอะไรนะ พรึบ! สัญญาณขาด!! บางทีถามมันว่าได้ยินไหม มันก็เงียบ ก็นึกว่าไม่ได้ยิน แต่ผ่านไป 5 วิ มันตะโกนกลับมา ได้ยินโว้ยยย ฮ่าๆๆ บันเทิงใจดี
จริงๆเราเองก็พอเข้าใจ เมื่อก่อนก็เป็นคนประหยัดอดออมอยู่ โทรแปปเดี๋ยวมันไม่คุ้มแหละ ก็ทนรำคาญสัญญาณขาดๆ นัดสวนลุม ไปโผล่สวนรถไฟ พิมพ์ถามงานไว้ตอนเช้า พี่ๆ อยากได้รูปแบคกราวเป็นโทนไหนครับ กว่าจะได้คำตอบก็ตอนเย็น อ่อ โทนเย็นครับ อ่าว ทำโทนร้อนไปแล้วว่ะ เหลือบไปเห็นโฆษณาซิมเพนกวินอันสีเหลืองๆ บอกโทรวิละสตางค์ พอกันทีชีวิตอับเฉา ซื้อมาใส่โทรศัพท์เครื่องเก่า โทรคุยกันให้มันจบๆทั้งงานทั้งนัด พกมันสองเครื่องให้รู้เรื่องกันไปเว้ย
พวกเรานี่มันอยู่ในยุคที่ต้องติดต่อสื่อสารกันจริงๆ แฮะ
แต่พวกเราก็เก่งกันมาก เพราะเราสามารถนั่งอยู่บนบีเอส(ซึ่งจริงๆน่าจะยืนนาบจักแร้ใครสักคนอยู่มากกว่า) ฟังเพลง แล้วก็อ่านกระทู้นี้ไปด้วย สลับกับเล่นเกม กดออกมาโอนเงินค่ารองเท้าที่สั่งไว้เมื่อเย็น แล้วกดเข้าไปตอบกลับคอมเม้นของเพื่อนที่เด้งขึ้นมาพอดี นี่เป็นยุคที่คนเราสามารถทำสิ่งต่างๆได้หลายอย่างพร้อมกันแบบมากๆ และเราก็สามารถพูดคุย ติดต่อหรือส่องเรื่องราวของใครหลายๆคนได้พร้อมกันด้วย จนบางทีในช่วงเวลาหนึ่งเราก็ไม่เคยโฟกัสกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือใครคนใดคนหนึ่งแค่คนเดียวเลย
แอบคิดถึงสมัยก่อน สมัยที่เราเคยใช้เวลาอยู่กับคนคนเดียวในโทรศัพท์เป็นชั่วโมงๆ ใช้เวลาอยู่กับสิ่งสิ่งเดียว และกับคนคนเดียว
เราว่าเราคงเป็นคนแปลกๆนิดหน่อย ถ้าเทียบกับคนในยุคนี้ ในยุคที่ทุกคนอยากใช้เงินไปกับการซื้อสติ๊กเกอร์น่ารักๆไว้ส่งให้กับคนมากมาย ในขณะที่เราอยากเติมเงินโทรศัพท์ไว้ได้ยินเสียงใครสักคนมากกว่า
จะยังมีใครที่เป็นแบบเราอีกไหมนะ เราสงสัย